ಭಯ... ಭಕ್ತಿ... ಕಾಳಜಿ....

ಮೇಲಿನ ಮೂರು ಒಂದೇ ಎನಿಸಬಹುದು. ಆದರೆ, ನನ್ನ ಪ್ರಕಾರ ಇವು ಭಿನ್ನವಾಗಿವೆ.

ಸುಮಾರು 35 ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದಿನ ಮಾತು. ಆಗ ನಾನು ಚಾಮರಾಜನಗರದಲ್ಲಿ ಬ್ಯಾಂಕ್ ಉದ್ಯೋಗಿಯಾಗಿದ್ದೆ. ಮೈಸೂರು ನನ್ನ ನೆಲೆ ಹಾಗೂ ದಿನಾ ಬೆಳಿಗ್ಗ್ಯೆ ಸಂಜೆ ಓಡಾಡುವ ಚಾಮರಾಜನಗರ ಪ್ಯಾಸೆಂಜರ್ ರೈಲು ಬಂಡಿ ನನ್ನ ಪ್ರಯಾಣದ ಅನುಕೂಲತೆ.

ಹಲವಾರು ಮಿತ್ರರನ್ನು ಸಂಪಾದಿಸಿದ ನಾನು 'ಕತ್ತಿಗೆ ಗಂಟು ಬೀಳುವ ಸಂಭವವಿದೆ' ಎಂದು ಕೆಲವರು ಮುಂಚಿತವಾಗಿ ಎಚ್ಚರಿಸಿದ್ದರಿಂದ ಹೆಣ್ಣ್ಮಕ್ಕಳಿಂದ ಸ್ವಲ್ಪ ದೂರವಿದ್ದೆ. ಅವರೂ ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡರೆ ಹಾವು ಮೆಟ್ಟಿದಂತೆ ಹೆದರಿ ಓಡುತಿದ್ದರು!

ನನ್ನನ್ನು ಎಚ್ಚರಿಸಿದವರೇ ಹೆಣ್ಣ್ಮಕ್ಕಳ ಮಧ್ಯೆ ಕುಳಿತು ಚಕ್ಕಂದವಾಡುತ್ತಾ ಪ್ರಯಾಣಿಸುವುದನ್ನು ಕಂಡ ನಾನು ತುಸು ಅಸೂಯೆ ಪಟ್ಟರೂ, ನನ್ನ ಜಾಗ್ರತೆ ನನಗೆ ಇರಲಿ ಎಂದು ದೂರವಿದ್ದೆ.

ಅದಾಗ್ಯೂ ಕೆಲವರು ಹೆಂಗಳೆಯರು ನನ್ನ ಬಿದಿರಿನ ಬೊಂಬನ್ನು ಹೋಲುವ ದೇಹವನ್ನು ಕಂಡು ನಿರ್ಭೀತರಾಗಿ ಸ್ನೇಹ ಸಂಪಾದಿಸಿ ನಿರರ್ಗಳವಾಗಿ ಮಾತಾಡಿ ಅನ್ಯೋನ್ಯವಾಗಿದ್ದರು!

ನನಗಂತೂ ಕುತೂಹಲ. ಹಲವರು ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡು ಭಯ ಪಡುವುದೇಕಂತೆ? ನಾನು ಅಷ್ಟು ಕ್ರೂರಿಯಂತೆ ಕಾಣುತ್ತೇನೆಯೇ?
ಒಂದು ದಿನ ನಂಜನಗೂಡು ರೇಷ್ಮ ಇಲಾಖೆಯಲ್ಲಿರುವ ಸುಧಾ ಎಂಬ ಹೆಣ್ಣನ್ನು ಪಕ್ಕ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ ಕೇಳಿದೆ, "ಸುಧಾ, ಈ ಹುಡುಗಿಯರು ನನ್ನನ್ನು ಕಂಡು ಯಾಕೆ ದೂರ ಸರಿಯುವುದು? ನೀವು ಮತ್ತು ನಿಮ್ಮ ಸಂಗಡಿಗರು ನನ್ನೊಂದಿಗೆ ಹಾಯಾಗಿ ಸ್ನೇಹ ಬೆಳೆಸಿ ಮಾತನಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೀರಿ ತಾನೆ!"

"ನಿಮ್ಮನ್ನು ಕಂಡ್ರೆ ಹುಡುಗೀರು ಭಯ ಪಡ್ತಾರೆ ಕಣ್ಣ್ರೀ!"

"ಭಯ ಪಡ್ತಾರೆ! ನಾನೇನು ಕ್ರೂರ ಪ್ರಾಣಿಯೇ ಅಥವಾ ಕೊಲೆಗಡುಕನೇ?!!"

ಅಂದಿನಿಂದ ನಾನು ಜನರ ಪ್ರೀತಿ, ವಿಶ್ವಾಸ, ಭಕ್ತಿ, ಕಾಳಜಿ ಇತ್ಯಾದಿಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಚ್ಚು ನಿಗಾ ವಹಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೇನೆ!